บำเรอรักพยัคฆ์ทมิฬ (ชนิตร์นันท์)

“รู้คุณค่าในตัวเองนี่เหมารวมถึงมูลค่าด้วยหรือเปล่าครับ ถ้าจำไม่ผิดในฮาเร็มของผมก็มีสาวไทยอยู่หลายคนเหมือนกัน ซึ่งพวกเธอก็มีมูลค่าหนักๆ กันทั้งนั้น ถ้าอย่างนั้นอัยรีนที่รักเรียกมาได้เลย มากเท่าที่อัยรีนอยากได้ ผมจ่ายไม่อั้น แต่อัยรีนต้องอยู่กับผมหนึ่งเดือน เพราะระหว่างผมกับอัยรีนคงมีเรื่องสนุกๆ ให้ทำร่วมกันเยอะ”

“ได้! ถ้าคุณอยากจ่าย ฉันขอค่าตัววันละสิบล้านบาท จ่ายล่วงหน้าสามสิบวัน ถ้าไม่พอใจก็ไม่ยินดีคืนเงิน เพราะถือว่านั่นคือค่าเสียเวลาของฉัน ตกลงมั้ยคะ ท่านชีคมาลิก”

ค่าตัว 300 ล้านบาท กับ 30 วัน ใครจ่ายก็บ้าแล้วล่ะ ทั้งบ้าทั้งโง่ และนั่นคงไม่ใช่คนอย่างเสือดำแห่งนามีรุนแน่ เพราะเธอไม่ใช่การลงทุนที่ก่อให้เกิดกำไรกับเขา

“ตกลง”

เสียงทุ้มที่ดังจากฝั่งตรงกันข้ามทำให้เนตรดาราต้องหุบยิ้มฉับพลัน ดวงตาสวยหวานเบิกกว้างเหมือนเจอสิ่งที่น่าประหลาดที่สุดในชีวิต

“คุณจะเริ่มงานได้เมื่อไร คืนนี้หรือว่าพรุ่งนี้”

ผู้ชายที่ถามคำถามนี้จากเธอ เขาคิดว่ากำลังว่าจ้างให้เธอซักรีดซื้อผ้าให้หรือเปล่า ทำไมถึงดูง่ายดายแบบนี้ หรือผู้หญิงสำหรับเขามีหน้าที่เป็นเพียงของเล่นชั่วคราว

“ฉันขอเวลาคิดอีกหนึ่งคืน ฉันมีงานที่ต้องเคลียร์อีกหลายงาน ไม่ใช่ว่าคุณอยากเริ่มแล้วฉันต้องทำตาม และถ้าฉันไม่พร้อม เงินจะถูกโอนคืนบัญชีของคุณทุกบาททุกสตางค์ ไม่ต้องห่วง”

“คิดผิดแล้วที่รัก เงินออกจากบัญชีผมต้องก่อให้เกิดรายได้ และผมโอนไปสามร้อยล้านบาท ใจคอคุณคงไม่โอนคืนให้ผมเท่าเดิมหรอกนะ อย่างนั้นมันก็ต้องมีค่าเสียเวลาร้อยละเท่าไรดีล่ะ คนกันเองคิดร้อยละ 10 ต่อวันก็พอ หากอัยรีนที่รักไม่ตกลงก็โอนคืนผม อืม... สามร้อยสามสิบล้านบาทถ้วน”

“คุณ... คุณจะบ้าหรือยังไง บ้านเมืองมีกฎหมาย คุณจะมาใช้กฎบ้าบอกับฉันแบบนี้ไม่ได้นะ”

“ที่นี่นามีรุน ไม่ใช่เมืองไทย อัยรีนที่รักแน่ใจเหรอว่ากฎหมายของเมืองไทยจะใช้ได้กับที่นี่”

“อย่างนั้นฉันจะกลับเมืองไทย และคุณก็ไม่มีสิทธิ์ที่จะกักขังหน่วงเหนี่ยวฉันได้”

“คิดอย่างนั้นจริงๆ หรือทูนหัว”